Amsterdam - Slotervaart
Amsterdam - Slotervaart (1957 - 1959)
Slotervaart, Christiaan Snouck Hurgronjehof winter 1957 - 1958.
Mijn verplaatsing naar Amsterdam had ook de nodige gevolgen gehad. De woning. We hadden een systeem waar iedereen een ruil kon aanbieden. Er was iemand die wilde mijn woning in Terneuzen, Geraniumstraat 16 (een 7-kamerwoning), wel hebben. En die had aan te bieden een 5-kamerwoning in Amsterdam in de Spuistraat. Ik hoorde dat en heb tegen mijn baas gezegd: “Mijnheer, neem me niet kwalijk, maar daar maak ik bezwaar tegen”. Hij zei:”waarom?” Ik zei: “Ten eerste is de Spuistraat een straat waar de prostitutie in de buurt zit, dat viert daar hoogtij”. “Oh, ja, ja, dat kan niet”, zei hij. “En dan nog met 5 kinderen op de vijfde verdieping?”, zei ik ook nog. Ik zei:”Mijnheer, ik denk er niet over”. Ik heb toen, met toestemming van mijn baas, een brief gestuurd naar het Ministerie. En het Ministerie heeft toen een bericht teruggestuurd met de mededeling dat ik niet verplicht was om daar te gaan wonen. Maar ik had nog geen woning. Ik heb contact opgenomen met Amsterdam afdeling woningen. Daar werd gezegd: “u heeft 5 kinderen, dus u krijgt niet meer dan een 5-kamerwoning”. Ik heb gezegd: “dat is niet de bedoeling, want u zegt 5 kamers, zegt u me dan hoe ze verdeeld moeten worden”. Dus ik weigerde een 5-kamerwoning. En ik had gevraagd om een 6-kamerwoning. Er werd gezegd: “Er worden geen 6-kamerwoningen gebouwd”. En toen liep de zaak een beetje spaak. En toen heb ik dus gezegd, nu pak ik de telefoon op de inspectie en ik bel dus de Gemeente op, het hoofd van de afdeling die over de plaatsingen gaat van woningen, van mensen, gezinnen. En ik vroeg aan die directeur: “mijnheer, ik ben die en die, daar en daar werk ik, bij de Belastingdienst, ik ben verplaatst, ik heb een gezin dat is zo groot, waar heb ik recht op”? Hij zei: “u hebt recht op een 6-kamerwoning”. Ik zei: “zo, mijnheer, ik dat zelf ook zo gemeend, maar degene die mij zou moeten toewijzen zei dat kan niet, ik heb geen 6-kamerwoning”. Jij zei: “wie was dat”? Ik zei die en die (het was een vrouw). Binnen de kortste keren had ik een 6-kamerwoning. Ook dat is gewoon een kwestie van gewoon overleg met feiten.
Belastinggebouw Amsterdam Wibautstraat in 1957.
Ik werd in Amsterdam als tweede man benoemd bij de chef. Het was een zaal met allemaal schotten, met daartussen een lang soort gangpad. Dat was de afdeling Inkomstenbelasting. Je maakt kennis met de mensen. En er was er eentje die een beetje schamperde van hmmm weer zo’n boerenkinkel. Hij vroeg mij toen ook: “ben je georganiseerd”? Ja, zei ik. Bij welke organisatie, vroeg hij. Bij de AbvA zei ik. Oooh, dan word je niks hierzo. Oh, weet u dat zeker, vroeg ik. Ik dacht dat ik niet op mijn vakbondslidmaatschap, maar op mijn werk wordt beoordeeld. De man heeft later nooit meer naar me gekeken, want hij schaamde zich rot. Ik kreeg een taak om instructies te maken voor het personeel, voor de werkzaamheden die ze moesten doen. Ik had bewezen dat ik dat kon. Het gevolg was dat ik toen toegevoegd chef ben geweest.
Op een gegeven moment werd er iemand gevraagd in Hengelo voor soortgelijk werk. Ik zei dat ik er wel wat voor voelde. Dus na ongeveer 2 jaar Amsterdam kreeg ik dus een betrekking in Hengelo.
Familie- en gezinsleven in Slotervaart
Op 7 december 1957 verhuisden we naar Amsterdam Slotervaart. Een brandende kachel in de auto, afgedekt, maar het vuur erin. Deze ging, al brandend, in de verhuiswagen naar het nieuwe huis, aldaar aan de schoorsteen aangesloten en we hadden warmte. Dat was een unicum in de auto, achterin werd die gezet. En toen zijn we onze poes kwijtgeraakt. We hadden een mooie witte kat, weinig zwart eraan. En die waren we kwijt 's-morgens. En we hebben hem niet meer kunnen vinden.
Foto's gemaakt in Amsterdam-Slotervaart. De meesten in de buurt van de Christiaan Snouck Hurgronjehof.
In de winter van 1957 - 1958 maakte pa enkele mooie foto's van de binnenstad van Amsterdam.
In Slotervaart was ik bestuurslid (vermoedelijk secretaris) van een grote buurt- of wijkvereniging met heel veel leden. Ik heb daar nog een cursus fotografie gegeven aan jongelui. Er was alleen niet veel belangstelling voor, dus ik ben daar niet mee doorgegaan. Die cursus werd gegeven in de garage of kelderbox op de hoek van de Christiaan Snouck Hurgronjehof (aan de dijkzijde van ons flat). Ben Jr. weet zich nog te herinneren dat hij daar heeft leren figuurzagen. En was er een grote manifestatie dan was Willy Alberti aanwezig. Willy Alberti is nog bij ma aan de deur geweest voor zijn geld, met zo’n grote man naast hem (waarschijnlijk een soort persoonlijke bewaker). Maar dat kreeg hij niet, omdat iemand anders penningmeester was en die zat erg op de penningen. Ik heb me wel eens met de penningen bemoeid, maar om te zeggen dat ik penningmeester was….nee. Dat was ene mijnheer Haven. Deze was gehandicapt en kon moeilijk van huis weg. Hij woonde ook ergens anders.
We hebben er ook nog een korte tijd gekorfbald.
Een portretgalerij van ons gezinnetje rond 1958 (alleen ikzelf zit er niet bij).
We zwommen er regelmatig in de Sloterplas. Er moet nog een foto zijn waar Edith en ma in het water duiken. Het was natuurlijk niet ongevaarlijk.
Edith heeft daar moeten laten merken dat ze een stevige Zeeuwse dochter van mij was. Ze heeft daar een keer een jongen een flink pak slaag gegeven, omdat ze als boerenmeid werd gezien. Ze was zeker niet bang uitgevallen.
Voor de kinderen was er televisie bij de familie Sponselee, die op de derde etage in dezelfde galerij woonden. Wij hadden toen nog geen televisie.
Op de achtergrond de tv van de familie Sponselee. Op de voorgrond Jan Sponselee.