Homofoben
Homofobe geestelijken vind ik persoonlijk vooral grappig. Zo had je een paar jaar geleden, in Amsterdam of zo, een knettergekke imam, die vond dat homoseksuelen van flatgebouwen moesten worden gegooid. 'Met hun hoofd naar beneden', zei jij erbij. Die man moet het cabaret in, dacht ik.
Deze week begon ook best vermakelijk met de verklaring van een kudde behoudende Hollandse dominees die ons nog eens wilden voorhouden dat homoseksualiteit in hun ogen en in die van hun al dan niet bestaande god, ongepast en onnatuurlijk is. Zoiets zo pontificaal stellen in 2019, fascinerend. Mijn familie, zowel van mijn vaders als van mijn moeders kant, komt voort uit die orthodoxe kringen. Tot zijn dertigste moest mijn vader twee keer per zondag de gang maken naar de kerk aan de Boezemsingel, waar ze lokale strenggelovigen - de zogenaamde zwarte kousen - destijds hun vaste portie hel en verdoemenis over zich heen kregen. Want hun dominees vinden dat het in het leven niet om genieten mag gaan. Maar om lijden.
Mijn ouders ben ik dankbaar dat ze uiteindelijk de moed hadden uit die bedompte rotkerk te stappen en hun heil zochten in een zachter geloof. Maar helaas moesten zij, en ik ook, daarna bij begrafenissen en een enkele bruiloft nog vele keren zo'n sombere kerkzaal in. Op de kansel stond altijd weer zo'n enge zwarte kraai. De bejaardenhuizen waar mijn opa's tijdens hun laatste levensjaren woonden, voelden als trieste oorden waar je niet dood gevonden wilde worden. Op zondag was bezoek verboden. Dan zaten de oudjes eenzaam in hun kamertjes. Er is veel leed aangericht door de dominees en diakenen van de orthodoxe kerken. De pijn die zij zaaiden, raakte niet alleen de homo's van ons land, maar vele andere mensen die anders leefden en dachten dan hun wetten voorschreven. Dat is iets om je heel erg over op te winden. Maar uitlachen voelt beter.
AD, 11 januari 2009
Column Wessel Penning